Başlıkta görüldüğü üzere bir ortaokulumuza ait kadın hentbol takımı, canını dişine takarak, Sinop’ta yapılan 1.lige yükselme play-off karşılaşmalarında birinciliği elde ederek 2’ci ligden 1’ci lige çıkmış. Bir Anadolu şehri için büyük bir başarı, üstelik ortaokul öğrencileri, hepsi kız çocukları. Yaşları 13-16 arası. Bizim, bizden, belki komşumuz akrabamız, yani şehrimizin çocukları bunlar.
Yerel haber ve sosyal medyadan bir kaç haber önüme düşünce doğrusu çok duygulandım. Çünkü kız çocukları ve bir kaç hocası ile tüm Türkiye’ye kafa tutmak üzere sahaya atlamışlardı ama tüm değerlerimizi yitirdiğimiz gibi önemsemiyorduk. Maddi imkanları oldukça kısıtlı olduğu halde bir şeyleri başarmaya çalışıyorlardı. Ve biz bunlara yardımcı olmuyorduk.
Dolayısıyla biraz araştırdım, spor konularına pek vakıf olmadığım halde söz konusu çocuklarımız olunca iki günden beri tüm detaylarını inceledim.
Şöyleki:
Geçen Perşembe günü küçük eski model Ford Transit bir minibüse 11 kişi binip Ankara’ya gidiyor. Maç bir sonraki gün Cuma günü, çocuklar perşembe günü gidiyorlar çünkü otelde kalacak paraları yok, masrafı olmasın diye gece saat 12’de çıkıyorlar yola. Öyle ayarlıyorlarki Ankara’ya kavuşur kavuşmaz maça girebilsinler. Aslında bu çocukların 2 gün önceden gitmeleri gerekirken, antrenman yapıp otelde dinlenmeleri, duşlarını almaları gerekirken perşembe günü gece yarısı yola çıkıyorlar ki otel parası vermesinler. Ne kadar üzücü değil mi? Cuma günü oynadıkları maçta Samsun hentbol takımını yenip (51-50) finale kalıyorlar. Cumartesi günü ise Çaykur Rize spor kadın hentbol takımıyla karşılaşmaları var. Ankara gibi bir yerde ucuz otel arayışı, o otel kaç para-bu kaç para derken nihayetinde bir geceliğine kalacak uygun bir yer buluyorlar. Maç sonu hepsi yorgun argın ancak otele gidip dinleyebiliyor. Kaldıkları otel köhne bir mekan. Tam dinlemiyorlar. Cumartesi günü Çaykur Rize hentbol takımının karşısına çıkıyorlar bu kez ve muhtemelen dinlenemedikleri için (44-43) yeniliyor ve ikinci oluyorlar.
Hentbol takımı yetkilileri içinde bulundukları şartları bildiklerinden Malatya siyasetçilerinin kapısı çalıyorlar öncesinde. Hani kız çocukları olunca, belki hemcinsimizdir/halimizden anlar diyerek Ak parti il kadın kolları başkanı Özlem Pelitoğlu’dan en azından kalacakları yer ile ilgili yardımcı olmasını talep ediyorlar. Ne yazıkki Özlem hanım pek yardımcı olmuyor. “En fazla Ak parti misafirhanesinde kişi başına 30 TL karşılığı kalacak yer temininde bulunabilirim!” cevabı karşısında iyice moraller bozuluyor. Misafirhane… Adı üstünde. Kültürümüzde misafirden yahu para alınır mı? Yine de azimleri kırılmıyor tabiki. Belki iyi bir otobüs tutulsaydı, kalacakları bir otel ayarlansaydı, bir iki gün önceden gidilseydi otobüste sıkışıp kalmış ayaklarını uzatıp biraz dinlenselerdi, moraller iyi olsaydı başarının boyutu farklı olabilirdi dememek mümkün mü?
Şehrin siyasilerinden destek istedikleri, destek bulamadıkları halde ikinci olup geldiklerini biliyoruz. Ve bu öğrenciler, çocuklarımız okulda hiç bir maaş veya başka bir katkı almıyorlar. Futbolda ise öyle değil. Futbolda dönen paraları elbette sizler de duyuyorsunuzdur. Çok uçuk rakamlar söz konusu. Bir de Malatya Büyükşehir belediyesinin destek sağladığı erkek voleybol takımı var. Tüm desteklere rağmen kümeye düştü. Beş kuruş yardım almadan Necatibey ortaokulu öğrencileri ise hentbolda bir başarı elde ediyor. Oysa Malatya Büyükşehir’in milyonlar akıttığı voleybol takımı bu sene kümeye düşmekten kurtulamadı.
Büyükşehir Belediyesi tarafından erkek voleybol takımına aktarılan bütçenin 10/1 bu kız çocuklarımıza ayrılsaydı kim bilir şimdi hangi başarıların altına imza atıyor olacaklardı.
Dörtlü finalde kadın hentbol takım şampiyon olamadıysa eğer bizlerinde bunda büyük suçu büyük. Hepimizin, benim, senin, onun, yöneticiler, siyasiler, şehrin büyükleri, STK’lar ve siyasete göz kırpan perde arkasında sıra beklemeye koyulmuş siyaset adaylarına kadar…
Şayet bu çocuklara yardım edilseydi, doğru düzgün bir otobüs tutulsaydı… 6 milletvekilimiz var mesela… Biri devreye girse ve Ankara’da takıma sahip çıkılsaydı, hadi maddi desteği geçtik en azından psikolojik destek sağlansaydı… Yani bir milletvekili en azından bir danışmanını gönderip “çocuklar var mı bir isteğiniz?” deseydi dahi bu çocukların başarı öyküsü çok farklı et’e kemiğe bürünebilirdi. Ne kadar sahipsiz bir toplumuz değil mi? Yeri geliyor hiç bir önemi olmayan bir programa çuvalla para dökülüyor. Geri tarafta çocuklarımız sahipsiz bırakılıyor.
Bu sporcuları Ankara’da neden bir milletvekilimiz ilgilenmedi, yada karşılamadı? Milletvekillilik sadece cenazelerde fotoğraf paylaşmak mıdır? Malatya gibi bir şehrin siyasi entiljansı kendileriyle ilgili oluşturulan imajın aksine son derece temkinli birer siyasetçi olma tavrına uygunluk gösterilmez mi? Bazı şeyleri uzun boylu tartıp biçmeden adım atmayı da gerektirir elbet. Burada da böyle yapmanız gerektiği muhakkaktır.
Farkındayım yine çok uzattım. Konu çocuklarımız olunca işte bir şeyleri çok anlatısımız geliyor. Herkesin ebeveynleri beyaz yakalı değil maalesef. Neyse bu toplum nasıl olsa her zaman kendi göbek bağını kendi kesmiştir zaten. Siz/ler keyfinizi bozmayın, görmezden gelmeye devam edin. Bu cesur, gözü kara çocuklar yine bir yolunu bulup buluşturur şampiyon olur gelirler şehre. O vakit ne boş işlere para döktüğümüzü asıl cevherimize de sahip çıkmadığımızı anlayacağız. Sizleri her zaman izlemeye devam edeceğim ve kalemimle desteğimi hiç bir zaman esirgemeyeceğime söz veriyorum. Tebrikler Necatibey Ortaokulu Kadın Hentbol takımı, rabbim hepiniz korusun. Tebrikler çocuklar tebrikler. Sonsuz başarılar diliyorum hepinize.
TİMUR İNCE
