Çocukluğumdan beri hayvancılık üzerine aşırı bir merağım oldu.
Hayvan beslenmesinde dikkat edilecek husus;
1-Yaşam payı
2-Verim payıdır.
Yaşam payı, hayvanların hayatta kalabilmek için gerekli olan asgari besin miktarıdır. Yaşam payı dikkate alınarak yapılan beslenmede hayvandan fazladan et ve süt verimi beklenmez.
Verim payı, hayvanın yaşam payından daha fazla bir yem rasyonuna ihtiyaç vardır. Yaşam payı ile günde 10 birim yiyen hayvandan verim alınması için 20 veya 30 birim besin verilmesi gerekir. Dolayısıyla verim alabilmek için yaşam payından daha fazla beslemek gerekiyor.
Şimdi gelelim İnsan beslenmesine,
Değerli büyüklerimiz vatandaşların sadece yaşam payı(açlık sınırı) için yani ölmememiz için asgari ücretle ayarlama yapmaktadır. Vatandaşlarından verim alabilmesi için asgari ücretin en az 4,5 katı ücret vermesi gerekirken neden ücretler düşük tutulmaktadır… Neden?
Çünkü ülkenin en verimlileri kendileridir. Verimli olan, üreten, düşünen insan başlarına bela olacağından açlık sınırında yaşayan insanları kendilerine tabi kılmak daha kolaydır.
Kısaca ayda bir başlarına fırlatılan 100 gramlık çay ile “Efendi-köle” ilişkisi bilinçaltına yavaş yavaş işlenmektedir
Bu üzerinde uzun uzun düşünülmüş bir projedir. Atan suçlu ise “eğilip” alanlar daha suçludur
Aynı zamanda onursuzdur. Vatandaşı bir hayvan kadar beslemekten imtina eden zevat “dindar nesil” yetiştireceğiz iddiasındalar.
Evet.. Dindar ama eğilen, boyun büken, kendine efendi arayan köle ruhlu zavallı bir nesil..
Birilerine kızma huyundan vazgeçelim. Burnumuzdaki halkadan, boynumuzdaki prangalardan ziyade 100 gram çay ve makarnaya sattığımız ruhumuzu rehabilite edelim.
Suçlu biziz.. Hakettik..
Fatih Mehmet Turhan
